Op een koude ochtend, toen ik weer eens door Utrecht liep, dacht ik: hoe deden de oude Egyptenaren dat toch? Zonder betonmixers, geen kranen, zelfs geen bouwhelm in zicht — gewoon mensen, stenen, touwen. De piramides staan er al duizenden jaren. En wij klagen als de NS een half uur vertraging heeft. Maar wat als je hier vandaag in Nederland, met alleen simpele tools, zo’n gigantische piramide zou moeten bouwen? Het antwoord is… niet zo vanzelfsprekend als je denkt.
Hoe deden ze dat toen? Kleine teams, grote stenen
Even zonder buitenland-afleidingen — in Frankrijk is ooit geprobeerd een kleine Egyptische piramide na te bouwen met handkracht. Dat duurde máánden, en alles piepte en kraakte. Mijn collega vertelde me pas nog: “Zelfs met twintig man krijg je één blok niet op elkaar.” En dat zijn dan blokken van 500 kilo, niet de twee tonners uit Gizeh.
Stel: je zet een aantal vrienden op een grasveld hier in Amersfoort. Wat heb je? Rollers van hout (je moet ergens beginnen), een hoop touwen van de Gamma, en muscle power. Zonder katrollen of hijskranen duurt het verplaatsen van één blok zomaar een halve dag. Daarbij gaat er van alles mis — blaren, splinters, de helft zakt weg in het gras. Mijn buurman zegt altijd: “Dingen gaan nooit zoals je denkt, vooral niet als je stenen van een olifant weegt moet verplaatsen.”
De uitdagingen: Nederland is geen Gizeh
Eerlijk — ik denk niet dat het hier snel lukt. De Egyptenaren hadden tenminste droog zand, stabiele rivierbanken, en een leger arbeidskrachten. Hier in Nederland is het te nat, slibt alles dicht, zakt je bouwplaats in het moeras. Een maat van mij werkt als archeoloog en zei laatst: “Hier zou die piramide binnen een jaar scheefzakken. Geloof mij.” Ik twijfel niet aan hem.
En dan die planning… de piramides werden in twintig jaar gebouwd. Kunt u zich voorstellen: twintig jaar elke dag stenen sjouwen, in de regen, zonder radio of koffie? Zelfs de Waalbrug was sneller klaar. Misschien waren Egyptenaren gewoon heel, héél koppig. Of wij zijn te verwend — kan ook.
Kun je het zelf proberen? Mini-piramide challenge
Goed, misschien hoeft het niet zo groots. Probeer op een zaterdag met een paar vrienden een kleine piramide te maken van stoeptegels. Echt, ik heb het eens gedaan — maandje of drie geleden, in het park. Gaat sneller stuk dan je denkt. Je ontdekt al snel: de onderste laag moet superstrak, anders zakt de hele boel scheef. Zelfs met een waterpas (die had ik stiekem gebruikt) en oude houten planken als “rolbalken” liep het in de soep. Maar toch — het is wel een ervaring. Je krijgt er respect van!
En weet je, er zijn mensen in Groningen die kleine piramideprojecten organiseren. Er stond er laatst een foto in het lokale suffertje. Geen enkele stond lang recht. Maar het is ergens geruststellend — ook amateurs kunnen zich even farao voelen.
Wat leer je ervan?
- Geduld wordt echt op de proef gesteld
- Goede planning is belangrijker dan spieren
- Samenwerken is niet vanzelfsprekend — iedereen heeft altijd een ander idee
- Het weer laat zich niet regelen (zelfs niet als je offerandes doet, heb ik gemerkt)
Kortom: een piramide bouwen zonder moderne hulpmiddelen? Leuk voor één keer, maar ik doe het niet nog eens snel. Misschien waren de Egyptenaren toch slimmer, sterker — of gewoon beter georganiseerd. In elk geval, als u het probeert — stuur me vooral een foto, ik ben benieuwd wie het langer recht houdt.
Misschien werkt het allemaal beter met dropveters als touw of als je hulp van de plaatselijke voetbalclub krijgt — wie weet. In ieder geval: als je ooit een dag niks te doen hebt, probeer de mini-piramide. Het brengt je sneller in gesprek met onbekenden dan een bakfiets, geloof me.
En laat vooral weten – denkt u dat er vandaag nog iemand is die het écht kan, zonder trucjes? Of zijn we allemaal een beetje lui geworden? In ieder geval, succes — of gewoon… laat het liggen, ga koffie drinken. Ook goed.
