Nog niet zo lang geleden zei een vriend van me tijdens de lunch: “Probeer eens drie weken zonder toegevoegde suiker. Wedden dat je anders naar boodschappen kijkt?” Ik dacht: ach, zo moeilijk kan het toch niet zijn — maar na dag drie stond ik zwetend in de supermarkt voor het koekschap. Waarom is het laten staan van suiker ineens zo’n hype? En wat merk je er nou écht van in 21 dagen? Tijd om dat uit te pluizen — mét praktische tips, wat twijfel hier en daar, en een flinke portie Hollandse nuchterheid.
Waarom 21 dagen?
Ergens las ik dat drie weken dé magische grens is voor een nieuwe gewoonte. Of dit wetenschappelijk waterdicht is? Daar zijn de meningen over verdeeld, maar in de meeste challenges — van yoga tot koud douchen — duikt die 21 dagen steeds weer op. Volgens het Voedingscentrum krijgen Nederlanders gemiddeld 30 kilo suiker per jaar binnen. Niet echt iets om trots op te zijn, vooral als je (zoals ik vorige maand) je energiedipjes wijt aan ‘te weinig slaap’ terwijl er stiekem een Snickers in je lade ligt…
De eerste week: afkicken en verleiding
Ik ga eerlijk zijn: de eerste dagen waren het zwaarst. Mijn collega’s bij het koffiezetapparaat — “Wil je ook een stroopwafel?” — en dan dat kleine stemmetje dat roept “Eentje kan wel toch?”. Hoofdpijn, beetje chagrijnig, en vooral veel zin in zoet. Dat schijnt normaal te zijn — blijkbaar moet je lijf letterlijk afkicken van snelle suikers. Mijn buurvrouw in Amersfoort zei ooit: “Je krijgt het gevoel dat je íéts mist, maar dat is gewoon je brein die moeilijk doet.” In week één dacht ik vooral: waar ben ik aan begonnen…
De tweede week: helderder hoofd en andere smaak
- Heldere focus: Na dag zeven voelde ik me lichter in mijn hoofd (of het placebo is, weet ik niet, maar het viel op).
- Minder snaaien: Die constante trek in snoep werd minder. Appels smaken plots een stuk zoeter — wie had gedacht dat een Pink Lady ineens als toetje voelt?
- Beter slapen: Of het kwam door minder suiker, of minder avonden doorbrengen op TikTok — ik sliep rustiger. Mijn moeder merkte vroeger al op: “Zoet in de avond, dromen in de nacht.” Volgens mij had ze gelijk.
De derde week: het nieuwe normaal?
Dag 15 tot 21 voelde… tsja, eigenlijk best normaal. Mijn smaak leek veranderd — muesli uit een pak smaakte ineens overdreven zoet. En ja, dat ontbijtje bij de lokale bakker in Utrecht zonder suikerbrood was even slikken. Maar ik merkte: m’n energie bleef gelijk, ik had geen dip rond een uur of vier en zelfs in het weekend bij de bios hield ik me in (al moet ik toegeven: popcorn zonder zoet is iets minder feestelijk).
Wat levert het je op? (En wat niet?)
Heel eerlijk: het is geen wondermiddel. Mijn huid werd iets rustiger, ik had minder last van kriebel aan m’n darmen, maar twaalf kilo viel ik niet af (zoals sommige online succesverhalen doen geloven). Wat mij vooral opviel — je wordt bewuster van wat je in je mond stopt. Mijn vriend uit Groningen zei ooit: “Je leert boodschappen doen met een vergrootglas, want suiker zit óveral in.” Dat herken ik wel.
Toch, het allergrootste inzicht? Hoe erg suiker verweven is met onze cultuur — van beschuit met muisjes tot de stroopwafel bij de koffie. Niet alles hoeft suikervrij. Maar drie weken zonder maakt je wel een stuk kritischer in de supermarkt. Of je het moet volhouden? Geen idee. Misschien moet je het gewoon eens proberen — al is het maar om te merken hoe je lichaam reageert.
Tips uit eigen ervaring: zo houd je het vol
- Kijk op etiketten, zelfs op “gezonde” producten als yoghurt of hummus — soms zit er meer suiker in dan je denkt.
- Vervang frisdrank door bruisend water met een schijfje citroen — smaakt verrassend fris.
- Houd snacks bij de hand: noten, wortels, blokjes kaas. Scheelt veel verleiding.
- Vertel je omgeving wat je doet. Bij mij hielp het om niet telkens zoete traktaties uit beleefdheid aan te nemen.
- Gun jezelf af en toe een uitzondering — anders wordt het een strafkamp.
In het kort…
21 dagen zonder suiker klinkt misschien drastisch, maar je went echt sneller dan je denkt. Mijn energie was stabieler, ik proef nu veel beter wat écht zoet is — en stiekem voel ik me er gewoon gezonder door. Voor iedereen werkt het anders, dat besef ik wel na deze drie weken. Maar misschien is dat ook precies waarom het zo interessant is — je ontdekt vanzelf wat voor jou werkt, of niet.
En nu ben ik benieuwd: wie heeft het ook geprobeerd? Deel je ervaringen in de reacties — of vertel gerust waarom je het (nog) niet aandurft. In ieder geval: succes, of je nu overstag gaat of die stroopwafel voorlopig gewoon niet kan laten staan. In ons kikkerlandje vind ik dat eigenlijk ook heel normaal.
