Op een dinsdagavond – het regende natuurlijk weer in Rotterdam – vroeg een vriend ineens: “Waarom huilen vrouwen eigenlijk zoveel vaker?” Ik moet toegeven, ik had er nooit écht bij stilgestaan. Is het cultuur? Zijn het hormonen? Of overdrijven we misschien? Het leverde een flink debat op in ons app-groepje, inclusief opmerkingen als: “Mijn opa zag huilen als falen” en “Bij ons thuis was dat juist heel normaal.” Dus: hoe zit het nu écht?
Hoeveel vaker huilen vrouwen dan mannen eigenlijk?
Even de cijfers: volgens een onderzoek van het Nederlands Instituut voor Hersenonderzoek huilen vrouwen gemiddeld zo’n 30 tot 64 keer per jaar, terwijl mannen met zo’n 6 tot 17 keer behoorlijk achterblijven. Best een verschil, al zijn er uiteraard uitzonderingen. Ik ken een man die zelfs bij het journaal tranen krijgt. Maar goed, gemiddeld genomen: vrouwen huilen vaker.
Wat gebeurt er in je lijf als je huilt?
Bij huilen denk je misschien vooral aan emoties, maar het is behoorlijk biologisch bepaald. Huilen ontstaat als reactie op stress—je hersenen pikken een signaal op (boosheid, verdriet, zelfs enorme opluchting) en geven een seintje aan je traanklieren. En vanaf daar is het onhoudbaar, kennen we allemaal. Tegelijk maken je hersenen endorfine en oxytocine aan; stoffen die je uiteindelijk kalmeren. Gek genoeg werkt het soms juist tegenovergesteld—sommige mensen voelen zich ná het huilen juist leeg of alleen… nou ja, herkenbaar.
Hormonen: Het grote verschil
De hamvraag: waarom verschillen mannen en vrouwen hierin? Tja, hormonen spelen echt een flinke rol. Oestrogeen – het bekendste ‘vrouwelijke’ hormoon – zorgt ervoor dat vrouwen gevoeliger zijn voor emotionele prikkels. Tijdens de menstruatie, zwangerschap of overgang pieken die emoties nóg meer. Mijn collega merkte laatst op: “Rond mijn menstruatie kan ik huilen om reclames.” Geloof het of niet, ook daar zijn onderzoeken naar gedaan. Bij mannen doet testosteron bijna het omgekeerde: het remt emotionele reacties, waaronder huilen.
Cultuur en opvoeding: Ook niet onbelangrijk
Mijn moeder zei altijd: “Echte jongens huilen niet.” In veel Nederlandse gezinnen is dat vast bekend—mannen horen ‘stoer’ te zijn, terwijl meisjes juist gerustgesteld worden als ze huilen. Dit begint al op de crèche en gaat rustig door op het voetbalveld. Misschien ligt het deels daaraan… Hoewel ik de laatste tijd merk dat jongere generaties er anders mee omgaan. In ons team bij kantoor huilen mannen én vrouwen soms gewoon samen na een stressvolle deadline. Dat zag je tien jaar geleden echt niet, of misschien heb ik het toen gemist.
Huilen: Gezond of een teken van zwakte?
Hier verschillen de meningen nog steeds over—en misschien werkt het voor iedereen echt anders. Huilen helpt om spanning kwijt te raken, maar sommige onderzoeken suggereren dat het bij mannen door onderdrukking juist voor meer stress zorgt. Een collega vertelde: “Sinds ik mezelf toesta af en toe een traan te laten, heb ik minder last van hoofdpijn.” Dus, is vaker huilen daardoor gezonder? Ik weet het niet zeker, maar persoonlijk zou ik zeggen: beter eruit dan erin.
Wat kun je ermee?
- Accepteer dat huilen universeel en gezond is (voor mannen én vrouwen)
- Zorg dat je omgeving veilig voelt om emoties te tonen—thuis én op werk
- Houd rekening met hormoonschommelingen: soms is het niet te sturen
- Praat erover; uit een Hollandse ‘kop d’r veur’ mentaliteit kom je niet zonder barsten
Samenvatting (maar niet het hele plaatje…)
Of vrouwen nu echt altijd méér huilen dan mannen? Biologisch gezien wel – maar cultuur en opvoeding doen er net zo goed toe. Misschien is het tijd om die drempel lager te maken voor iedereen. Wilt u dit delen met iemand die vindt dat emoties privé zijn? Of werkt het bij u heel anders? Laat hieronder een reactie achter. In ieder geval: volgende keer dat iemand in tranen uitbarst, misschien gewoon even laten gaan… In ons Rotterdamse weer, ziet straks toch niemand het verschil.
