Het klinkt als een cliché, maar het is me gisteren wéér opgevallen tijdens een borrel in Utrecht: mannen en vrouwen gaan anders om met huilen. Waarom slikt de een zijn tranen in, terwijl de ander ze laat stromen in de trein naar huis? En hoe komt het dat een voetbalwedstrijd soms meer tranen uit een kerel haalt dan een familieruzie? Nou ja, misschien ligt het aan mij, maar ik hoor het overal: mannen huilen anders—soms zelfs minder vaak. De wetenschap heeft er zo z’n ideeën over, maar de echte verhalen hoor je natuurlijk pas als het biertje op tafel staat.
Feiten op een rij: Wie huilt er vaker?
Volgens het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde, huilt een volwassen vrouw gemiddeld 30 tot 64 keer per jaar. Voor mannen is dat—houd je vast—gemiddeld zo’n 6 tot 17 keer. Dat verschil lijkt jaar op jaar stabiel te blijven, of je nu in Groningen zit of in het zuiden. Mijn buurman zegt trouwens dat dit vroeger nóg schever lag, maar daar waag ik me even niet aan.
Hormonale invloeden: geen excuus, wel een oorzaak?
Ja, het draait vaak om hormonen. Met name het “huilhormoon” prolactine zou een verschil maken. Vrouwen hebben er doorgaans meer van, vooral tijdens de menstruatie of zwangerschap—zo vertelde m’n collega laatst na een filmsessie. Bij mannen is testosteron juist dominant, en dat lijkt de waterlanders wat te temperen. Maar goed, het zijn wetenschappelijke gemiddelden: als je zestig bent en je huilt sneller dan vroeger, zit je niet fout—dat hoort erbij. Heeft m’n vader me laatst nog uitgelegd.
Culturele verwachtingen: Hollandse nuchterheid of emotionele vrijheid?
In onze cultuur—en vooral in Nederland—verwachten we van mannen vaak ‘sterkte’. “Niet aanstellen, gewoon doorgaan,” aldus m’n moeder. En dat werkt soms. Mijn maat uit Rotterdam zei eens dat hij alleen huilt bij Feyenoord-kampioenschap, waarna de halve kroeg lachte. Maar is dat eerlijk? Volgens onderzoekers van de Universiteit van Amsterdam leren jongens al jong om tranen in te houden. Niet dat iedereen zich daaraan houdt, natuurlijk. In mijn WhatsApp-groep wordt daar best lacherig over gedaan—totdat iemand z’n verhaal deelt na een moeilijke dag.
De situaties: Waar komen die tranen vandaan?
- Films en muziek: Vrouwen laten vaker hun emoties toe bij mooie muziek of tijdens een zielige film. Mannen zeggen vaak dat ze “iets in hun oog” hadden…
- Verlies en afscheid: Bij een begrafenis of groot afscheid kunnen mannen wel degelijk meegesleurd worden. M’n opa huilde pas echt voor het eerst op z’n zestigste.
- Frustratie en woede: Bij mannen zijn tranen vaker gekoppeld aan boosheid of pure frustratie, merk ik zelf ook. Dat wordt verrassend vaak vergeten in discussies.
Praktische tips om je emoties de vrije loop te laten (of niet)
Uiteindelijk—en daar ben ik eerlijk in—helpt het als je jezelf toestaat te huilen. Even een tip (die in onze WhatsApp-groep steeds vaker langskomt):
- Benoem wat je voelt, ook als het ongemakkelijk is.
- Zoek een veilige plek—ouderwets in je eentje wandelen in het Vondelpark doet wonderen.
- Wees niet te hard voor jezelf: als je niet kunt huilen, is het ook prima. Het komt terug wanneer je het niet verwacht, meestal als je het druk hebt…
Dus, waarom huilen mannen (echt) anders?
Het is een mix van biologie, opvoeding, en stiekem ook gewoonte. Je bent geen uitzondering als je afwijkt van de gemiddelden. Uiteindelijk werkt ieder brein anders—en in de praktijk is er geen handleiding voor hoe of wanneer je mag huilen. Misschien draait het erom dat we het wat meer toestaan, bij onszelf én bij anderen. Nou ja, zo zie ik het—maar ik ben ook geen psycholoog.
Heeft u hier ervaring mee? Deel dan eens uw verhaal hieronder, of gooi het in de groepsapp—want ongemak verdwijnt vaak door het gewoon te bespreken. In ieder geval: gooi de handrem eraf, als dat ooit lukt…
