Wist je dat er een complete TikTok-golf gaande is over iets wat ons, Nederlanders, op z’n minst verbaast? Namelijk: het bijna totale gebrek aan complimenten van Koreaanse ouders aan hun kinderen. Video’s over dit fenomeen gaan viraal, discussies in mijn groepsapp – vooral als je denkt aan die over-the-top “Je bent geweldig!”-stijl in westerse gezinnen. En ik moet toegeven: het voelt bijna onvoorstelbaar als je het vergelijkt met de Hollandse nuchterheid. Maar is het echt zo, en waarom gebeurt dit eigenlijk?
Wat zit er achter deze aanpak?
Recent las ik op een Koreaans forum: “Als mijn ouders iets positiefs over me denken, zeggen ze dat tegen de buren.” Grappig detail — direct herkenbaar voor iedereen in Rotterdam of Amsterdam-Noord, waar roddel sneller werkt dan wifi. In Korea zit daar een filosofie achter: het idee dat complimenten je lui of arrogant kunnen maken.
Dit zit diep in de cultuur. In Nederland moet je vooral ‘gewoon normaal doen’, maar in Korea draait het om bescheidenheid (het woord “겸손” – humble). Ouders geloven: als je kinderen te vaak prijzen, verliezen ze hun honger naar verbetering. Je talent is geen cadeau, maar iets wat je moet blijven ontwikkelen.
Hoe voelt dat voor kinderen?
Natuurlijk — en hier twijfel ik soms — is het niet makkelijk om nooit een “Goed gedaan” te horen. In TikTok-video’s vertellen jonge Koreanen dat ze pas als volwassene realiseren hoeveel hun ouders eigenlijk om ze geven. Ze vergelijken het met een warme jas die je pas opmerkt als je buiten bent, in de kou.
Aan de andere kant: mijn Koreaanse kennis in Utrecht zegt dat deze aanpak hem juist heeft geholpen om niet naast zijn schoenen te gaan lopen. “In Nederland krijg je voor alles applaus,” klaagde hij een keer in het park. Maar ja, misschien heeft hij gewoon geluk gehad met zijn karakter.
Kan het ook té kil zijn?
Goed, heel eerlijk: ik snap de gedachte erachter, maar het lijkt me soms best zwaar (zeker als je puber bent en alles al dramatisch voelt). In onze cultuur horen complimentjes inmiddels bijna standaard bij opvoeden — mijn collega vertelde laatst hoe haar zoon zo stevig in zijn schoenen staat, juist door die kleine bevestigingen. In Korea denken sommigen daar anders over.
Toch: als je goed luistert naar verhalen uit beide werelden, merk je dat waardering soms stil zit. Een moeder brengt verse fruit mee, gaat bij je op je kamer zitten zonder iets te zeggen — geen “Wat goed van je!” — en toch is het liefde. Maar ja, probeer dat maar eens uit te leggen tijdens een familie-etentje in Brabant.
Wat nemen wij hieruit mee?
- Complimenten zijn fijn, maar overdaad maakt minder bijzonder
- Open communicatie is belangrijker dan enkel bevestiging (“Hoe voel je je?” meer dan “Wat ben je goed!”)
- Kijk welke aanpak past bij jouw gezin — cultureel gezien zijn er geen gouden regels
Inmiddels merk ik zelf hoe klein die balans is: niet doorschieten in kritiek, maar ook niet elk huiswerk belonen alsof het een Olympische prestatie is. Misschien is de mooiste les wel: liefde kun je op duizend manieren tonen. Een appje, een blik, zelfs een stilte aan de eettafel.
En nu jij:
Hoe zit het in jouw gezin, straat of vriendengroep? Gebruiken jullie complimentjes als huismunt, of juist spaarzaam? Deel het hieronder, want ik ben benieuwd of wij Nederlanders eigenlijk wel zo anders zijn… of lijkt het maar zo? In ieder geval: gewaardeerd word je soms ook zonder woorden — hoewel een klein schouderklopje soms óók geen kwaad kan.
