Wist u dat steeds meer 60-plussers hun smartphone links laten liggen? Niet vanwege onhandigheid of nostalgie — maar juist omdat ze zélf willen kiezen hoe ze bereikbaar zijn. Op het eerste gezicht klinkt het als een stap terug, maar misschien zijn deze mensen hun tijd wel vooruit. Ik zag het voor het eerst een maand of twee geleden bij de buurvrouw, en sindsdien valt het me overal op.
Waarom de smartphone niet meer heilig is
Laten we eerlijk zijn: de smartphone was jarenlang ook míjn persoonlijk Zwitsers zakmes. Alles erin — van bankzaken tot familieapps. Maar steeds vaker hoor ik in ons buurtcafé en van mijn eigen moeder: “Het is me gewoon te veel!” Meldingen, updates, groepschats — mijn moeder noemt het ‘digitale herrie’.
- Digitalisering levert soms méér stress op dan gemak
- Privacyzorgen groeien, vooral bij apps die altijd toegang willen
- Het scherm verandert in een tijdvreter: even mail checken, en ineens is het een uur later…
Overigens, misschien ligt het aan de regio — hier in Brabant zie ik dit vaker dan toen ik tijdelijk in Amsterdam woonde.
Wat kiezen deze 60-plussers dan (en waarom)?
Zes maanden geleden verruilde een kennis uit het wandelclubje haar iPhone voor een eenvoudige Nokia uit 2010. Geen internet, alleen bellen en sms’en. Zij noemt het ‘digitale detox light’. En ik moet toegeven, ik snap het ergens wel.
Dit zijn de meest gekozen alternatieven:
- ‘Dumbphones’ — apparaten waarmee je letterlijk niet meer kan dan bellen of sms’en. Ook hier zijn nieuwe modellen in omloop, zoals de Nokia 105 of Doro.
- Kleine tablets voor wifi-thuisgebruik — even videobellen of nieuws lezen, maar het apparaat blijft meestal thuis.
- Analoge agenda’s — papieren notitieboeken zien weer het daglicht bij mijn tantes en bij de groenteboer op de hoek. Blijkbaar werkt dat toch rustgevend?
De voordelen? Geen meldingen, minder afleiding, beter slapen. Maar misschien werkt het enkel zo goed als je niet meer afhankelijk bent van je werkmail — weet ik niet zeker…
Leven met minder technologie: vloek of zegen?
“Maar je mist toch ontzettend veel?” — dat is steevast de reactie van jongere familieleden. In onze straat ontstond afgelopen vrijdag spontaan een discussie over FOMO: Fear of Missing Out. Interessant genoeg zijn het vaak de 60-plussers zelf die zeggen: ‘Nee joh, ik mis niks. Alles wat ertoe doet hoor ik toch wel via-via.’
Toegegeven, heel soms levert het frustratie op. Je staat bij de bushalte en weet niet of die bus uitvalt. Of je mist een belangrijke WhatsApp-groep. Maar voor velen weegt dat nauwelijks op tegen de rust die het geeft.
Praktische tips als u ook (een beetje) wilt afkicken
- Zet meldingen uit voor alles wat niet levensbelangrijk is — of zoals mijn buurman zegt: “Wie écht wat van me wil, die belt wel.”
- Probeer een weekend zonder smartphone — leg hem in een la en kijk wat er gebeurt
- Test eens een ‘dumbphone’ — er zijn winkels zoals Mediamarkt of Belsimpel waar u ze zo mee kunt nemen
- Vertel uw familie dat u minder bereikbaar bent — scheelt misverstanden
Mocht u twijfelen: het hoeft niet radicaal. Sommige mensen houden de smartphone alleen voor foto’s of navigatie tijdens vakanties en leggen ‘m verder weg.
Een trend of gewoon ouderwets?
Het blijft lastig te zeggen wat hier oorzaak en wat gevolg is — zijn oudere Nederlanders digitaler geworden of gewoon selectiever? Feit is dat het gesprek hierover leeft, zelfs in de NS-trein, waar ik gisteren iemand hoorde grappen: “Straks gaan we elkaar weer echte brieven sturen, haha!”
Misschien is dat overdreven. Maar ik denk dat deze beweging laat zien: echt contact, rust in je hoofd, het zijn dingen die we allemaal zoeken. Wellicht moeten wij ‘jongeren’ daar iets van leren… In ieder geval levert het stof tot nadenken op — wat zou u doen?
Heeft u hier ervaringen mee — of bent u zelfs (deels) gestopt met smartphones? Laat het weten in de reacties hieronder, ik ben benieuwd!
