Wist je dat techbedrijven stilletjes werken aan contactlenzen waarmee je straks geen telefoon meer uit je broekzak hoeft te vissen? Ik hoorde het voor het eerst op een regenachtige middag in de trein — mijn buurman was duidelijk enthousiast, maar ik twijfelde nog een beetje. Toch, na wat eigen onderzoek, denk ik dat we dichter bij een sciencefiction-bril dan ooit zitten. Hoe dat precies werkt (en of het wel zo handig is als reclame doet vermoeden), duik ik hieronder voor je uit.
Wat zijn slimme contactlenzen eigenlijk?
Even heel simpel: slimme contactlenzen zijn minuscule digitale devices die je gewoon op je oog draagt, net als een normale lens. Alleen — en dat is het gekke — kun je met een oogbeweging straks berichten lezen, routes opvragen of met één knipper je muziek pauzeren.
In Silicon Valley werken bedrijven als Mojo Vision en Samsung hier al jaren aan. Sterker nog, ik las vorige maand een rapport waarin stond dat de eerste prototypes al in New York werden getest. Klein detail: je ziet er voorlopig nog uit als een cosplayer uit een anime, maar alles went.
Hoe werken die dingen precies?
De contactlens bevat piepkleine beeldschermen (soms kleiner dan een zandkorrel), sensoren en meestal een draadloze chip om connectie te maken met je andere devices. Zie het als een miniatuurversie van je ouderwetse Google Glass, maar dan onzichtbaar voor je collega aan de overkant bij Starbucks.
Je besturing? Oogbewegingen, knippers of zelfs spraakopdrachten — daar zijn de meningen nog over verdeeld. Mijn collega had het laatst over een “oogklik” in plaats van een muisklik. Of dat lekker werkt, geen idee. Zelf ben ik soms al klaar met de Face ID op m’n iPhone, maar contacten kunnen niet erger zijn… toch?
Wat kun je ermee — en waarvoor wil je het?
- Directe notificaties: Nieuws, berichten of waarschuwingen verschijnen letterlijk voor je neus. Geen getril meer in je broekzak.
- Navigatie: Stel je voor: wandelen in Utrecht of fietsen door Rotterdam terwijl een pijl gewoon in je zicht meeloopt. Handiger dan Maps — misschien.
- Gezondheid: Volgens de TU Delft kun je met medische sensoren te zijner tijd je bloedsuiker meten of zelfs je hydratatie checken. Dat scheelt weer zo’n irritante prik. Al geloof ik het pas als ik het zie.
- Vergroting van informatie: Denk aan live vertalingen van straatborden als je verdwaalt in Amsterdam-Noord (gebeurt me vaker dan ik toe wil geven). Handig voor de toerist én de lokale kluns.
Nadelen en twijfels — want ja, die zijn er
Ik ben de laatste die roept dat innovatie altijd goed is. Mijn moeder zei vroeger al dat alles met mate moet. Draagcomfort is toch echt een ding: wie ooit een droge lens heeft gehad na een dagje strand, weet waar ik het over heb. Bovendien — als je telefoon al een batterijprobleem heeft, hoe zit het dan met zo’n micro-lens? Niemand wordt blij van een blauw scherm recht in je pupil…
En privacy blijft spannend. De gedachte dat iemand via z’n lens opnames kan maken in de trein – je krijgt er bijna een Black Mirror-gevoel van. In ons groepschatje hadden we het er net vorige week nog over. Ergens voelt het ongemakkelijk, al denk ik dat regelgeving hard nodig blijft.
Wanneer is het zover?
Mojo Vision claimde nog geen maand geleden dat een commerciële versie ‘binnen 5 jaar’ op de markt komt. Maar eerlijk — wie herinnert zich de beloften rond Google Glass nog? In Nederland lopen we bovendien niet altijd voorop met acceptatie van dit soort tech. Mijn buurman zei laatst: ‘Eerst zien, dan geloven.’ Ik snap hem altijd wel.
Tot slot: moet je er meteen eentje willen?
Of slimme contactlenzen je smartphone écht vervangen, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Misschien wel, misschien voelt het straks als de zoveelste wearable waarvan je de helft van de functies nooit gebruikt. Maar het idee dat je zonder telefoon op pad kunt, vind ik ergens ook wel prettig. scheelt weer rondslingerende telefoons in het OV.
Benieuwd wat jullie ervan denken — is het een uitkomst of heb je zoiets van ‘laat nog maar even’? Laat het weten in de reacties, ik ben benieuwd hoe nuchter Nederland hierin staat… In ieder geval: mocht je straks iemand in de Albert Heijn zien knipperen naar de tomaten, nu weet je dat het geen tic is. Of toch wel? In ieder geval, tot de volgende keer!
