Wist je dat in sommige culturen een kus niet per se het toppunt van affectie is? Voorbij de polder en de snackbar, zo’n 7000 kilometer naar het noorden, zijn de gebruiken net even anders. De Inuit (je kent ze misschien als Eskimo’s—al gebruiken ze die naam zelf minder graag) laten hun liefde zien zónder hun lippen te gebruiken. Waarom, en vooral: hoe dan? Deed me laatst even stilstaan—misschien missen wij hier juist wat rust in al die knuffels en zoenen.
Waarom kussen er eigenlijk niet meer bij hoort
Het is geen toeval dat de traditionele “Inuit kus” — een vriendelijke wrijving van de neuzen (de zogenaamde kunik) — wereldwijd bekend is maar zo weinig voorkomt. In de meeste Inuit-gemeenschappen hoort lichamelijk contact in het openbaar niet bij de etiquette. Mijn buurvrouw (komt uit Friesland, ook koud, toegegeven) vertelde dat ze zich in Amsterdam altijd een beetje opgelaten voelt als iedereen elkaar drie zoenen geeft op een feestje. Dus stel je voor hoe dat ergens op Groenland zou gaan…
Hebben emoties dan geen uitlaatklep?
Integendeel. Wat veel mensen niet weten: inuit gezinnen zijn vaak juist heel hecht. Toch zoeken ze die fysieke aanraking pas op als het echt nodig is — bij ziekte, gevaar of groot verdriet. Liefde en respect worden vooral getoond via daden. Denk aan het zorgen voor elkaar: een warme muts breien als verrassing, elkaars sleetjes repareren (oké, niemand doet dat in Rotterdam, maar bij wijze van spreken). Kwam laatst een vergelijkbaar verhaal tegen van een Noors stel — die zeggen nauwelijks te zoenen, maar altijd thee voor elkaar te zetten. Misschien speelt het klimaat ook een rol. Bij min -30 reageer je wel twee keer voordat je je handschoenen uittrekt voor een kus.
Wat kunnen wij daarvan leren?
Mij viel op: we waarderen hier tastbare gebaren minder. Een bos tulpen van de markt, een onverwachte app; vinden we lief, maar meestal verwachten we tóch die knuffel erbij. Terwijl een Inuit misschien sneller denkt “waarom zou ik m’n lijf blootstellen aan kou, als mijn intentie ook via zorg en aandacht duidelijk is?” De afgelopen maanden merkte ik zelf — na een paar series Griep — dat een simpele kop gemberthee meer steun gaf dan honderd Instagram hearts.
Hoe toon je liefde zonder aanraking?
- Geef persoonlijke aandacht—luister echt, zonder je mobiel in je hand
- Doe onverwachts iets praktisch, denk aan een handgeschreven kaartje of de vuilnis buitenzetten
- Respecteer grenzen—soms is stilte samen fijner dan een knuffel
- Breng tijd door, gewoon naast elkaar—kan zelfs via een scherm
- Leer van je omgeving: misschien is jouw “kus” een Friese groet, of een Zeeuwse grap
Wellicht zijn deze gewoonten niet voor iedereen — mijn opa (Tilburg geboren, vol temperament) zou het onpersoonlijk vinden. Maar een beetje variatie kan geen kwaad. Uiteindelijk draait het om oprechte aandacht, niet?
Zou jij het kunnen?
heb je wel eens geprobeerd een dag geen aanraking te gebruiken om liefde te tonen? Moeilijker dan je denkt — en misschien net zo waardevol. In ons vriendengroepje hebben we het er vorige maand nog over gehad: een dag zonder hug of kus, alleen met kleine acties. Viel niet mee, merkten wij. Maar het leverde verrassend veel op…
Dus, wat denk je: tijd om het eens te proberen? Laat hieronder weten hoe jij liefde zonder aanraking ervaart—ik ben benieuwd of wij hier in Nederland net zo creatief kunnen zijn als de Inuit. In ieder geval: volgende keer dat je geen kus krijgt, misschien even anders naar kijken. Nou ja, zoiets…
