Hoe vaak sta je écht stil bij de emoties van dieren? Nou, ik dus niet zo vaak – tot ik vorige maand een nieuwsbericht over olifanten las. Blijkt dus: olifanten herkennen niet alleen hun doden, maar rouwen ook op een bijna menselijke manier. Bizar idee, toch? Wetenschappers raken er niet over uitgepraat, terwijl mijn buurvrouw riep: “Zie je wel, die beesten voelen meer dan we denken.”
Nieuw bewijs: olifanten kennen verdriet en rouw
Onderzoekers zagen onlangs in het Amboseli Nationaal Park dat een kudde olifanten dagenlang bij een overleden soortgenoot bleef staan. Niet zomaar, ze beroerden het lichaam, snoven eraan, zelfs kleintjes deden mee. Volgens lokale gids James uit Kenia – met wie ik vorige week op WhatsApp sprak – doen ze dat bijna altijd. En het is niet alleen nabijheid: sommige olifanten komen jaren later terug naar dezelfde plek. Het klinkt bijna als iets wat mensen doen.
- Huid op huid contact: volwassen olifanten leggen hun slurf op het lichaam van de overledene. Uit respect? Of troost?
- Stil protest: de groep stopt met eten en reizen – alsof ze samen stilstaan bij het verlies.
- Herdenkingen: sommige dieren houden de plek nog maandenlang in de gaten.
Eén biologe uit Groningen zei in een interview: “Olifanten lijken te begrijpen wat dood is.” Dat hoor je niet vaak over dieren.
Waarom is deze ontdekking zo’n gamechanger?
Tot een paar jaar geleden dachten veel mensen: alleen mensen rouwen bewust. Maar nu? Steeds meer tekenen wijzen erop dat dieren – vooral olifanten – emoties op een dieper niveau beleven. Misschien zelfs anders dan onze honden en katten.
Even serieus: hoe voelt het om te weten dat olifanten trauma en verlies herkennen? Mijn collega vroeg laatst tijdens de lunch: “Moeten we hun gedrag niet anders beoordelen? Kunnen we nog wel dierentuinen blijven goedpraten?”
Kleine verhalen, groot gevoel
M’n oom woont al jaren in Brabant, vlakbij Beekse Bergen. Hij zag ooit een olifantenfamilie daar een week zoeken naar hun zieke jong. Kort daarna lag het diertje stil op de grond — drie volwassen olifanten stonden de hele nacht om hem heen. Oom Bert: “Het leek alsof ze afscheid namen.”
Zulke verhalen komen inmiddels uit heel Nederland: verzorgers, bezoekers en zelfs kinderen zien olifanten echt reageren bij verdriet of zelfs vreugde. het blijft toch bijzonder
Wat kunnen wij als mensen hiervan leren?
- Kijk vaker om je heen: misschien herkennen wij te weinig emotie bij dieren om ons heen. Zelfs een scholekster in je lokale park kan verrassen.
- Vraag jezelf af: hoe praten we over dierenleed? Mijn moeder zei gisteren nog: “Je zult maar olifant zijn en nooit afscheid kunnen nemen.”
- Beter beleid, andere blik: als olifanten écht rouwen, moeten natuurparken en dierentuinen daar misschien beter rekening mee houden.
Tot slot: wat doet dit met jou?
Eerlijk – ik weet niet zeker of we alles goed begrijpen. Misschien geef ik dieren soms te weinig krediet. Of juist te veel, wie zal het zeggen. In ieder geval ga ik na deze ontdekking anders naar dieren kijken.
Ik hoor graag hoe jullie dit zien – deel je gedachten hieronder. Misschien is dit wel het moment om anders te gaan kijken naar onze plek in de natuur… Nou ja, in elk geval tot volgende week in ons buurtapp over wat dieren nu weer allemaal meemaken.
