De Situatie in Northwest Alaska
Op de rivier de Kobuk in Northwest Alaska drijven ijsblokken voorbij de boot van Tristen Pattee terwijl hij de oevers afspeurt op zoek naar rendieren. Zijn overgrootvader Ernest houdt een geweer stevig op zijn schoot. Het is de laatste dag van september en volgens historische waarnemingen zouden er inmiddels duizenden rendieren gepasseerd moeten zijn, maar de tundra is leeg, verlaten door dieren en slechts omgeven door de uitgestrekte bergen van het Gates of the Arctic National Park.
Enkele dagen na zijn vergeefse jacht keurde de Amerikaanse regering onder Trump de bouw van de Ambler Access Road goed. Deze 340 kilometer lange weg moet toegang bieden tot grote koperreserves en door het kwetsbare landschap trekken, waarbij 11 grote rivieren en duizenden beken gekruist worden — essentiële routes voor het migrerende wild en de lokale vispopulaties. De goedkeuring kwam op een moment dat de regio werd getroffen door recordregens, waardoor dorpen onder water kwamen te staan en de habitat voor zalm en rendieren werd verwoest. Dit is de nieuwste klimaatgerelateerde tegenslag voor de inheemse gemeenschappen, die al kampen met afnemende aantallen rendieren en zalm.
Levensonderhoud en Economische Hoop
Als mede-eigenaar van een gidsbedrijf dat zich richt op de natuurlijke omgeving in Ambler, is Pattee zo sterk afhankelijk van de intactheid van het landschap dat hij deze niet wil zien vernietigen. Als Inupiaq-jager huwt hij zijn familie te voeden en de subsistentie-tradities van zijn voorouders voort te zetten, afhankelijk van gezonde populaties van rendieren en vis. Toch ondersteunt hij de ontwikkeling van de weg omdat hij gelooft dat de economische kansen die de mijnbouw biedt kunnen bijdragen aan de bestrijding van de klimaatverandering en het behoud van hun levensstijl.
Volgens Pattee is het werkgelegenheidsprobleem in de regio schrijnend. Met de huidige hoge brandstofprijzen kunnen velen zich geen voertuigen of boten veroorloven om op jacht te gaan. Een enkele rendierjacht kost hem ongeveer 400 dollar. De mijnbouwprojecten, zegt hij, zouden een welkome economische stimulans kunnen zijn, terwijl de gewonnen mineralen mogelijk een rol kunnen spelen in het vertragen van klimaatveranderingen die zijn subsistentielevensstijl bedreigen.
De Impact van Klimaatverandering op Wild en Ecosystemen
De afgelopen twintig jaar is de populatie van de Western Arctic Caribou Herd afgenomen met ongeveer 66%, van bijna 500.000 naar slechts 164.000 dieren, aldus het Alaska Department of Fish and Game. Minder rendieren trekken tegenwoordig tijdens de herfstmaand over de Kobuk-rivier, waar Pattee en andere Inupiaq-jagers vroeger in de late zomer terechtkwamen om hun voorraden vlees aan te leggen voor de winter. Door veranderingen in het klimaat blijven de rendieren vaker langer in het Brooks-gebergte, waardoor jachters moeilijker toegang krijgen tot hun traditionele migratieroutes.
Na Pattees mislukte jacht viel de eerste sneeuw pas op 6 oktober, veel later dan in vorige jaren, waarna hevige regenval de komst van de rendieren vertraagde. Later volgden hevige, late regenbuien die de zalmpopulaties schade toebrachten door het schadelijk maken van eieren en het verhogen van watertemperaturen, waardoor de zuurstofgehalten daalden en de vissen minder goed konden migreren. Onderzoek heeft tevens aangetoond dat door het smelten van het permafrost vooral in het Brooks-gebergte, giftige stoffen vrij komen in beken en rivieren, wat de afname van de zalm verder verklaart.
De Dreiging van de Ambler Weg en Mijnbouw
De bouw van de Ambler Road zou de natuurlijke waterlopen verder verstoren. Duizenden waterdichtingen en bijna vijftig bruggen zouden de waterstromen onderbreken, en het verkeer van meer dan honderd vrachtwagens per dag zou het ecosysteem gedurende de bouw- en exploitatieperiode belasten. Biologen waarschuwen dat de aanwezigheid van natuurlijk voorkomend asbest in de rotsen en stofontwikkeling door zwaar verkeer schadelijk kunnen zijn voor de waterwegen en de vegetatie die rendieren nodig hebben. Ook zou de weg en de mijn-activiteiten de migratiepatronen van de rendieren verstoren en het gebied van cruciaal belang voor zalm en rendieren fragmenteren.
De mijn zou grote hoeveelheden water uit rivieren en meren wegzuigen, de waterbalans en het permafrost blijvend veranderen en gevaarlijke afvalstoffen produceren, waaronder giftig slib dat in de waterways kan ontsnappen. Bovendien ligt er groot risico op overstromingen en vervuiling, zeker gezien de recente hevige regenval in de regio. In de stad Kotzebue, waar 3000 mensen wonen en recent een noodtoestand werd uitgeroepen vanwege de overstromingen, vrezen bewoners dat besmetting van drinkwater en inheemse voedselbronnen zoals vis en zeehonden zou kunnen gebeuren — reeds bedreigd door het verdwijnen van ijs op zee.
Inheemse Bezwaren en Verbonden Verantwoordelijkheden
Karmen Monigold, lid van de grassroots groep Protect the Kobuk, wijst erop dat de economische belangen niet opwegen tegen de risico’s voor het milieu en de traditionele levensstijl. Ze kent de regio goed; haar familie leerde haar op de traditionele wijze te jagen en vissen. Zij vreest dat de weg, ondanks beloften dat deze privé zou blijven, door buitenstaanders en jagers onder druk gezet zal worden, wat de druk op de wildpopulaties verder verhoogt. Zij betwijfelt dat de beloften over de beschermde status van de weg en het behoud van het gebied ook daadwerkelijk waargemaakt worden.
Volgens haar en andere waarnemers zou de weg de afhankelijkheid van buitenlandse mijnbedrijven vergroten die misschien niet dezelfde zorg voor het milieu en de inheemse rechten in acht nemen. Ook zeggen zij dat het mogelijk meer negatieve effecten zal opleveren dan baten voor de lokale bevolking.
De Rol van Mineralen in de Groene Toekomst en Nationale Veiligheid
De reserves in Ambler bevatten belangrijke mineralen zoals koper, zink, lood, zilver en goud. Met een geschatte reserve van ruim 46 miljoen ton behoort dit gebied tot de grootste ongebruikte polymetallic deposits in Noord-Amerika. De vraag is echter of deze mineralen daadwerkelijk worden gebruikt voor de transitie naar schone energie. Sommige politieke leiders, waaronder voormalig president Donald Trump, beschouwen de mijnbouw vooral als een kwestie van nationale veiligheid, omdat het binnenlandse aanbod van kritieke mineralen kan verminderen afhankelijkheid van buitenlandse leveranciers.
Het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft in 2025 een uitvoeringsorder uitgevaardigd om mijnbouw te stimuleren, onder meer voor koper en zink. Echter, het merendeel van de Amerikaanse koper en zink wordt nu geïmporteerd uit landen als Chili, Canada, Mexico en Peru, en minder uit binnenlandse bronnen. Experts menen dat het vooral gaat om de vraag wie beslist over de ontwikkeling; bij projecten als Ambler botsen economische belangen met inheemse rechten en het behoud van de natuurlijke omgeving. Sommigen stellen dat het investeren in recyclage en massale openbare vervoersystemen duurzamer en ethisch verantwoorder zou zijn dan mijnbouw op inheemse gronden.
De Split in de Gemeenschap en Toekomstperspectieven
De burgemeester van Ambler, Conrad Douglas, erkent dat de hoge levensonderhoudskosten en het gebrek aan werk dat de mijnbouw kan bieden een grote drijfveer is voor verandering. Hij maakt zich zorgen over vervuiling, habitatfragmentatie en de toename van de druk op de wildpopulaties door klimaatverandering. Hij herinnert zich dat de mijn bij Red Dog in de jaren negentig banen schonk aan naburige dorpen, maar vreest dat de betrokken bedrijven bij Ambler mogelijk niet dezelfde maatschappelijke verantwoordelijkheid zullen nemen.
Pattee benadrukt dat de banen belangrijke middelen zijn om de cultuur te behouden. Veel jonge Inupiaq-jagers haalden hun trots uit het verzorgen van hun gezin. Zonder de mogelijkheid om te jagen, voelt hij dat veel van die tradities verloren gaan. Hij gelooft dat de veiligheidsmaatregelen voor de mijn en de mijnbouwpraktijken in Red Dog laten zien dat het mogelijk is om de natuur te beschermen, maar blijft toch bezorgd over de lange termijn impact.
Wat Rest na het Verlies?
Nick Jans, schrijver en in 1979 verhuisd naar Ambler, heeft de verandering van het landschap door de jaren heen uitgebreid waargenomen. Toen hij arriveerde, waren de permafrostlagen sterk en konden de rendieren vrij door de regio trekken. Een weg zou volgens hem de laatste schep zijn in het intense stressen van een al kwetsbaar ecosysteem. Hij waarschuwt dat we moeten beschermen wat er was vóór de komst van de mens, anders zouden we ons verloren voelen en kunnen we de weg kwijt raken.
Na een mislukte jacht verzamelden Pattee en zijn familie zich voor een zeldzame maaltijd met walvis, bruinvis, zeehond en rendier, afkomstig uit de regio. Veel familieleden zijn sinds 2010 vertrokken op zoek naar werk, waardoor de bevolking is geslonken van 320 naar ruim 200 mensen. Pattee zegt dat de gemeenschap langzaam verdwijnt: “We verliezen onze gemeenschap, we verliezen letterlijk de weg.”
