De tijden veranderen sneller dan het weer in Amsterdam. Ooit was een stevige handdruk hét startsein van ieder gesprek — nu voelen veel mensen zich er licht ongemakkelijk bij. Wist je dat volgens onderzoek van het RIVM in 2023 slechts 43% nog met een handdruk begon? En eigenlijk, wanneer gaf u voor het laatst iemand vol overtuiging een hand?
Mijn collega schijnt dat nog steevast te doen, maar laatst in de Albert Heijn schrok iemand zelfs een beetje terug… Tijden, mensen. We zoeken allemaal een vorm die bij ons past, maar in 2025 ziet begroeten er opeens heel anders uit dan toen uw opa nog het verenigingsleven bestierde.
Handschudden: waarom is het zo abrupt verdwenen?
Zeker, corona zette alles op zijn kop. Na maandenlang zwaaien vanuit de deuropening, kwamen we massaal tot het besef: handen vasthouden is gewoon niet altijd nodig. een kennis van me — uit Rotterdam nog wel — zei laatst: “Het voelt gewoon te dichtbij, zeker bij vreemden.” En als ik eerlijk ben, vind ik dat stiekem wel comfortabel. Minder keuzestress over hoe stevig je moet knijpen, geen klamme stress. Maar misschien ben ik daar een uitzondering in…
Wat doen we nu? Vijf begroetingen die je overal tegenkomt
- De elleboogstoot. Niet mooi, wel praktisch — al voelt het wat als een voetbalgebaar. Toch zie ik het op kantoor, in de kroeg, zelfs bij de fysiotherapeut.
- De knik (of subtiel buigen). Heel Japans, inmiddels ook wel behoorlijk Amsterdams. Mijn buurvrouw knikt zich tegenwoordig overal binnendoor, geen hand meer aan te pas.
- De fistbump. Vooral bij jongeren. Vorige maand zag ik drie zelfs grappen om een dubbel-fistbump én een voet-tik. Tsja, generatie Z wil iets eigens.
- Virtueel zwaaien. In Teams-meetings vliegen m’n schermen vol handjes. Niet echt warm, maar toch beter dan niks?
- Het aanraken van het hart. Kent u deze? Hand even op de borst, snelle knik, klaar. Mijn moeder zweert erbij. Voelt vriendelijk én respectvol — alhoewel, niet iedereen weet waar het vandaan komt.
Heeft iedere regio z’n eigen favoriet?
Het viel me vorige week op in Utrecht: daar zie je veel meer “hart-touchers”, terwijl in Groningen de knik koning lijkt. Een vriend in Limburg vertelde dat bij hen een halve omhelzing nog steeds normaal is — corona of niet. Maar goed, misschien beeld ik me dat in, en zijn het gewoon subgroepjes die iets nieuws proberen.
Etikette in transitie: wat mag, wat kan?
In discussies op mijn sportclub hoor ik geregeld: “Waar trek je de lijn?” Het belangrijkste is, denk ik, dat je altijd even aftast. In zakelijke context: check, knik of gewoon wachten. In de horeca gebeurt het allemaal door elkaar — vorige vrijdag kreeg ik een elleboog van de serveerster, naast me gaven ze een boks, aan de bar een “hart”. Chaotisch? Jazeker. Maar er zit ook iets moois in die variatie: meer keuzevrijheid.
En hoe gaat het straks verder?
Niemand heeft het antwoord — behalve die ene tante die alles beter weet. Maar de trend is duidelijk: minder fysiek contact, meer aandacht voor persoonlijke ruimte. misschien stappen we straks massaal over op iets heel nieuws, uit Amerika, Scandinavië of weer iets uit Japan. of zijn we binnenkort helemaal digitaal? In ons WhatsApp-groepje grapte iemand: “Voor 2050 begroeten we elkaar met een TikTok-dansje.” je zou het bijna geloven…
Tips om niet in de begroetings-valkuil te lopen
- Kijk goed naar de ander. Reageert iemand wat afstandelijk? Knik of zwaai dan gewoon.
- Humor werkt altijd. Maak er met vrienden een spel van — wie verzint ‘de begroeting van het jaar’?
- No pressure. Niemand verplicht u tot knuffels of handdrukken. Serieus — dit mag u helemaal zelf bepalen.
- Vraag gewoon eens. “Hoe doe jij dat tegenwoordig?” levert vaak verrassende gesprekken op.
Tot slot: wat doet u?
Persoonlijk ben ik groot fan van de knik — snel, duidelijk, weinig risico op ongemak. maar misschien vind u iets anders juist prettiger? Benieuwd wat uw favoriete begroeting is, en of u het aandurft om eens iets nieuws te proberen. Deel het hieronder, inspireer elkaar. Wie weet begroeten we elkaar over een jaar wel heel anders…
