Was jij ook zo’n handenschuddende Nederlander? Je weet wel — die stevige, soms nét iets te enthousiaste handdruk op een verjaardagsfeestje. Maar sinds een tijdje loop ik persoonlijk meer te knikken dan te knijpen. En niet alleen ik, zelfs mijn buurman in Utrecht noemt het “iets van vroeger”. Hoe zijn we hier beland? En belangrijker: wat doen we nu eigenlijk als we elkaar ontmoeten?
Leuk detail: de manier waarop wij elkaar begroeten, verandert misschien sneller dan de NS zijn dienstregeling aanpast. Of ben ik de enige die dit is opgevallen?
Waarom hebben we de handdruk afgezworen?
De coronapandemie is een no-brainer in dit verhaal. In 2020 werd de handdruk letterlijk verboden — ik hoorde van collega’s bij de koffieautomaat dat je bijna werd aangekeken alsof je een wapen trok als je eraan dacht iemand een hand te geven. Maar ook nu, drie jaar later, zie ik nog steeds niemand staan popelen om handen te schudden in de Albert Heijn. Misschien heeft afstand houden iets comfortabels gekregen — of is het puur gewoonte geworden?
Wat is er voor in de plaats gekomen?
- Het knikje of glimlach: Old school, maar super effectief en corona-proof. Veel gebruikt in Amsterdam — het werkt zowel in de tram als op kantoor.
- Het elleboogje: Ooit vond ik dit ongemakkelijk (wie niet?), maar tegenwoordig zie ik het zelfs bij mijn ouders in Brabant. Een soort “we willen beleefd zijn, maar toch veilig blijven.”
- De voetgroet (Wuhan shake): Vooral populair “op de club” zeggen studenten in Rotterdam. Ik zie het zelf niet vaak op de Zuidas, maar misschien mis ik gewoon het feestje…
- De Japanse buiging: Ik merkte deze op tijdens een seminar in Leiden — vooral bij internationale gezelschappen. Heel netjes, soms een tikje stijf (maar misschien ligt dat aan mijn eigen houding, eerlijk gezegd).
- Hartje op borst (hand op het hart): Recent door een collega geïntroduceerd, vooral fijn als je gevoel wilt tonen zonder fysiek contact.
Groeten in 2025: wat gebeurt er elders?
Nou — in Spanje en Italië zie je knuffels langzaam terugkomen, maar minder zoenen (volgens een vriendin uit Valencia). In Duitsland blijft men formeel: een stevig knikje, géén aanraking bij zakelijke afspraken. Azië zweert bij de buiging, wat misschien altijd al hygienischer was dan onze Hollandse gewoonte. Hoewel… ik gok dat geen enkele gewoonte ooit weer helemaal ‘normaal’ voelt zoals vóór 2020.
Zijn we iets verloren — of juist iets gewonnen?
Dit vraag ik me maandelijks af, vooral als ik even niet weet wat te doen bij het begroeten van een nieuwe klant. Enerzijds mis ik het directe contact soms: een handdruk voelde toch verbindend. Anderzijds is er meer keuzevrijheid én minder kans op een slappe vis (wie kent die niet?). Mijn moeder zegt altijd: “Een echte groet zit in de ogen, niet in de handen.” Misschien is dat toch zo…
Tips: hoe kies je de juiste begroeting?
- Kijk naar de ander — een glimlach of knik volstaat vaak.
- Vraag eventueel wat je gesprekspartner prettig vindt, vooral bij internationale contacten.
- Blijf flexibel; cultuur, sfeer en setting maken het verschil. Op de VrijMiBo — andere regels dan op een uitvaart, hopelijk spreekt dat voor zich.
- Maak het niet té ongemakkelijk. Niets mis met een beetje onhandigheid, maar blijf vriendelijk.
In elk geval — de manier van groeten is nu misschien soepeler dan ooit. Wie weet, over een paar jaar vindt iemand het handenschudden weer hip of komt er iets compleet nieuws. In ons team werd laatst gegrapt over QR-codes voor begroetingen… Nou ja, wie weet.
Herkenbaar, of zijn jullie juist nog team-handdruk? Deel je ritueel hieronder, want ik ben vast niet de enige die nog wel eens twijfelt — in 2025, wie had dat gedacht.
