Op een miezerige dinsdagochtend – ik dacht: “Zo kan het toch niet eindigen?” Precies dat gevoel herkende ik terug in het verhaal van Carla uit Haarlem, 58 jaar, die samen met haar partner alles achterliet voor een nieuw bestaan op een eiland dat je in geen enkele Lonely Planet vindt. Je vraagt je af: wat trekt volwassen Nederlanders nou naar deze grotendeels vergeten plek? Het antwoord is verrassender dan je denkt.
Een plek waar niemand je haast heeft
Het eiland in kwestie—Texel? Nee joh—heet Schiermonnikoog. In ons buurtgroepje op Facebook kwam het de laatste maanden steeds terug: “Is dat niet té stil daar?” Toch wonen er nu opvallend veel vijftigers en zestigers die hun leven omgooien. De rust, de vogels, de zee. Je wordt er praktisch gedwongen om te vertragen. Voor sommigen is dat even slikken na jaren files op de A12 en volle kantoren — maar op mijn laatste bezoek voelde ik het ook, een soort ‘oke, hier kan ik weer ademhalen’-moment.
Waarom nu? En vooral: waarom daar?
Twee maanden geleden sprak ik met Paul (61, oud-ICT’er uit Utrecht). “Ergens tussen het boodschappen bij de Albert Heijn en Zoom-meetings vergat ik waar ik echt blij van werd,” zei hij. Op Schiermonnikoog is het leven overzichtelijk—je buren ken je, je fiets is je enige vervoermiddel, en de sociale druk is… bijna nul.
Volgens cijfers uit 2024 — die overigens wat lastig te vinden zijn, want wie telt er nu bewoners op Schiermonnikoog precies? — groeit de groep 50-plussers daar ieder jaar met zo’n 7%. Voor de lokale Jumbo in Dokkum zijn dat dus weer extra klanten (iets waar mijn moeder trouwens meteen op zou wijzen).
Concrete voordelen die bijna niemand verwacht
- Gezondheid: Meer buiten, minder luchtvervuiling, fietsen in plaats van zitten (al blijven de tegenwinddagen pittig…)
- Contact: Buurvrouw Saskia tipte in het dorpscafé dat je in één week net zo veel praat als in een jaar Rotterdam. Moet je wel tegen kunnen trouwens.
- Tijd: Geen reistijd, geen sociale verplichtingen als je daar geen zin in hebt. Opeens ontdek je wat ‘vrije tijd’ echt betekent.
Maar is het voor iedereen weggelegd?
Heel eerlijk: nee. Je moet wel een beetje tegen jezelf kunnen — en tegen de eindeloze stilte als de toeristen weg zijn. Mijn collega vond het maar niets: “Op vrijdagavond geen theater, geen sushi… dan weet ik het wel.” Dus tja, misschien is het deels smaak.
Het huis vinden is trouwens ook een gedoe. Vraag het maar aan makelaar Rob uit Leeuwarden — die zegt dat het aanbod klein is, prijzen stijgen en nieuwe eilanders soms jaren moeten wachten. dus je moet wat geluk hebben…
Tips als je over een nieuw leven droomt
- Probeer eerst een maand te huur—je merkt snel of het bij je past.
- Leer de eilanders kennen (de meeste houden niet van snelle praters uit de Randstad, al is dat volgens mijn buurman wat overdreven)
- Neem hobbies mee naar buiten: schilderen, fotograferen, vogels spotten—ja, dat is echt leuker als je geen buren op 10 meter hebt.
En toch… het blijft bijzonder
Misschien zijn het die lange fietsroutes langs zee, misschien de dorpsapp waarin iedereen alles deelt (een verloren jasje is binnen een uur teruggevonden, echt waar). In ieder geval doen verhalen als die van Carla, Paul en buurvrouw Saskia me steeds denken: er zijn meer mogelijkheden dan je denkt, zeker als je net dat beetje lef hebt.
Wie weet — als je binnenkort ineens weer op Schiermonnikoog staat, herken je me aan m’n regenjas met koffievlek. In ieder geval: ben je nieuwsgierig geworden of herken je iets? Laat het weten in de reacties hieronder, of deel het met die ene vriend die hier stiekem al jaren over droomt.
In het kort—zoveel mensen, zoveel eilanden, zoveel nieuwe levens. Nou ja, in het echt is het allemaal minder perfect dan in de folders, maar wie weet wat jij er vindt…
