De gevolgen van het gewelddadige conflict in Mariupol
In Mariupol, Oekraïne, worden op woensdag 9 maart 2022 het lichaam van een slachtoffer begraven in een massagraf aan de rand van de stad, omdat hevige beschietingen door Russische troepen het voor familieleden onmogelijk maken hun geliefden te begraven. De oorlog heeft geleid tot een situatie waarin families niet eens de gelegenheid hebben om hun doden op een waardige manier te herdenken, omdat de voortdurende aanvalsgolf het terrein onveilig maakt.
Levens achter het frontlinieweer
Medische medewerkers in Mariupol proberen te zorgen voor slachtoffers te midden van de chaos. Zo wachten kinderen van medisch personeel onder dekens op hun familie terwijl ze wachten in het ziekenhuis, dat zelf onder vuur ligt. Appartementen ontploffen wanneer Russische tanks het vuur openen, en straatbeelden tonen slachtoffers die onder plastic doeken en lappen bedekt liggen, terwijl mensen zich proberen te verschuilen in trappenhuizen en ingangen van gebouwen.
Medische hulp in oorlogsituaties
Op 27 februari 2022 wordt een meisje dat door bombardementen gewond is geraakt, op een medische brancard naar het ziekenhuis gebracht, waar artsen vergeefs proberen haar te redden. Haar vader met een verband om het hoofd en haar moeder huilen buiten de ambulance terwijl artsen haar proberen te reanimeren. De arts wordt gefilmd terwijl hij zich met uitgesproken woede uitspreekt tegen de Russische aanval, en zegt: “Laat dit aan Poetin zien, de ogen van dit kind en de huilende artsen.” Helaas kunnen ze het meisje niet redden; haar lichaam wordt later in een massagraf gelegd.
Het menselijke leed en de schaal van de tragedie
Wandelend door Mariupol worden de verslagen van jonge slachtoffers herhaald. Zo ligt Kirill, 18 maanden oud, teckelen van een shrapnelwond in het hoofd, terwijl een 16-jarige jongen, Iliya, door een explosie op het voetbalveld zijn benen heeft verloren. Een meisje van ongeveer zes jaar dat in pyjama met eenhoornprint gekleed was, is een van de eerste kinderen die door Russische beschietingen om het leven kwam.
De slachtoffers worden samen in een snel gegraven massagraf bij de rand van de stad gegooid, onder een blauwe zeil en een rood- en goudkleurige lakens, terwijl de grond niet meer veilig is voor begrafenissen. Werkers, gedwongen om de doden snel te verwijderen, uiten hun frustratie over de onmenselijkheid van de situatie: “Het enige wat ik wil, is dat dit stopt,” roept oorlogservaringvol medewerker Volodymyr Bykovskyi uit terwijl hij dode lichamen in zwarte zakken laad.
De wanhoop van de burgers en de schrijnende keuzes
Veel inwoners zoeken beschutting in ondergrondse schuilplaatsen, terwijl ze wachten op hulp die zelden arriveert. De wegen naar evacuatiegebieden zijn bezaaid met mijnen en beschoten, waardoor het voor velen onmogelijk wordt te ontsnappen. Voedsel raakt op, elektriciteit wordt afgeschakeld en waterputten moeten worden gesmolten om drinkwater te verkrijgen.
De menselijke tol van de belegering
Volgens lokale autoriteiten zijn meer dan 2500 mensen door het beleg omgekomen, maar het exacte aantal blijft onbekend vanwege de voortdurende beschietingen en het verwijderen van lijken. Families worden gevraagd hun doden op straat te laten liggen, omdat het te gevaarlijk is om te begraven.
Verlies en uitzicht op een verwoeste toekomst
Voor veel inwoners leek Mariupol tot kort geleden een bloeiende stad te zijn, met een grote staalindustrie, een diepwaterhaven en sterke wereldwijde vraag naar haar producten. In het verleden was het ook een strategisch punt, vooral na de mislukte agressie van Rusland in 2014, waarin de stad bijna in handen van pro-Russische separatisten viel tijdens straatgevechten.
De eerste dagen van de oorlog herhaalden een vreemde familiariteit voor de inwoners, die wachten op de verdere ontwikkeling van het conflict terwijl ze zich schuilhouden. Velen verlieten de stad nog voordat de beschietingen begonnen, terwijl de meesten hoopten dat ze de situatie konden uitzingen of westwaarts konden vertrekken.
De voortschrijdende ineenstorting en de humanitaire crisis
Op 27 februari 2022 brengt een ambulance een jonge, bewegingloze meisje naar het ziekenhuis. Het kind is door Russische beschietingen geraakt, en ondanks pogingen van artsen te reanimeren, overlijdt ze. Haar hoofd is bedekt met bloedige haren en haar pyjama is bezaaid met bloedvlekken. Haar vader met een verband om het hoofd en haar huilende moeder getuigen van de gruwelijkheid van de situatie.
De locatie van haar dood wordt in het verslag benadrukt, omdat de geografie van Mariupol, tussen de door separatisten gecontroleerde regio’s en de door Rusland geannexeerde Krim, het voor Rusland mogelijk maakt een landcorridor te behouden via de Azovzee, wat de militaire strategie van de bezettingsmacht versterkt.
De verwoestende uitkomsten en de strijd om te overleven
In maart 2022, ondanks de voortdurende beschietingen, blijven inwoners proberen hun leven te redden. Op 2 maart speelt Iliya, een jongen van 16 jaar, met vrienden op een schoolplein toen een explosie zijn benen verwoest. Zijn vader, Serhii, houdt wanhopig zijn lichaam vast en breekt in tranen uit.
Op diezelfde dag worden de doden van de jonge Kirill, getroffen door shrapnel, en Iliya in dezelfde ziekenhuiskamer behandeld. De ouders van de kinderen ondervinden diepe pijn en onmacht, terwijl artsen en vrijwilligers worstelen om het leven te redden in een omgeving die helemaal door oorlog is verwoest.
De sociale en psychologische impact op de bevolking
Onder de voortdurende angst en het gebrek aan communicatie proberen bewoners van Mariupol nog steeds enige normaliteit te bewaren. Families zoeken toevlucht in schuilkelders, terwijl sommige mensen in rooftoestanden hun spullen stelen, uit wanhoop en gebrek aan middelen. Politie en lokale autoriteiten proberen orde te houden, maar worden geconfronteerd met de hopeloosheid van de situatie.
De tragedie raakt niet alleen de fysieke levens van de burgers, maar ook hun mentale toestand. Vrouwen huilen, kinderen zijn bang en ouders zoeken naar manieren om te overleven, terwijl de gevechten blijven voortduren en de stad volledig geïsoleerd is geraakt van de wereld buiten.
Het gebruik van strategische belegeringstechnieken door Rusland
De Russische strategie van belegering, guerrilla- en vuurwapenaanvallen, zoals in de loop van de geschiedenis werd toegepast, wordt nu nog steeds gebruikt in Mariupol. Het doel is de bevolking uit te hongeren en te vernederen, terwijl de verdediging van de stad wordt gereduceerd tot overleven in ondergrondse schuilplaatsen.
De Russische luchtmacht blijft bombarderen, en op 9 maart 2022 bracht een luchtaanval een diepe krater in de binnenplaats van een verpleeghuis. Een zwangere vrouw, die haar baby redde door een keizersnede onder de ruïnes, overlijdt binnen een halfuur samen met haar zogende kindje, zonder dat hun namen bekend worden.
De symboliek van de strijd en de toekomst van Mariupol
Een tweede vrouw, Mariana Vishegirskaya, wachtte op haar bevalling in hetzelfde ziekenhuis toen de aanval plaatsvond. Haar gezicht en haar kleding bezaaid met bloed, stapt ze in haar pyjama de puinruïnes af. Ze beviel de volgende dag, terwijl het schieten doorging. Haar kindje, Veronika, wordt op 10 maart geboren, eveneens in een oorlogsomgeving.
Beide vrouwen symboliseren de hoop en het verlies van Mariupol. Russische defensie ontkent de beschuldigingen dat het ziekenhuis werd gebruikt als militaire basis en stelt dat de foto’s nep zijn. Echter, verslaggevers van het AP hebben geen aanwijzingen gevonden dat het om een militaire locatie ging, en de geboortes van de kinderen onderstrepen dat het een gewone ziekenhuiskamer was.
De impact van de oorlog op de gemeenschap en het naderende einde
Rond 9 maart 2022 neemt de controle over het gebouw door Russische troepen toe. Snipers schieten op medisch personeel terwijl gezinnen in angst blijven wachten op het einde van de beschietingen. Veel slachtoffers, ook kinderen en zwangere vrouwen, blijven achter onder de beschadigde gebouwen terwijl de situatie escaleert.
De toenemende aantallen doden en de dreiging van verdere bombardementen maken de situatie onhoudbaar. De stad wordt volledig ingesloten en bijna onbruikbaar, waardoor de hoop op terugkeer op zichzelf wordt afgeschreven. De verhalen illustreren de wreedheid van de oorlog en de onmenselijkheid waarmee burgers geconfronteerd worden.
Bij het begin van de week is de stad volledig in handen van Russische troepen, en de medische voorzieningen worden gebruikt als militaire basis. De prognoses wijzen op een verder toenemende humanitaire wederwaardigheid en meer slachtoffers in de komende dagen.
