Iets wat ik maanden geleden merkte tijdens een reis in Bangkok: je denkt dat je aardig en beleefd bent, doet een buiging zoals je het uit Japanse films kent, en… de reactie is alles behalve enthousiast. De eeuwenoude Thaise traditie van buigen – de zogenaamde ‘wai’ – lijkt simpel, maar zit vol ongeschreven regels. Waarom maakt iedereen er zo’n punt van, en wat als het verkeerd gaat? Ik vertel je graag hoe dat zit, met een paar verrassende inzichten uit eigen ervaring.
Waarom is de ‘wai’ zo belangrijk?
In Thailand is de ‘wai’ niet zomaar een groet. Het is een subtiele sociale dans – letterlijk met je handen tegen elkaar voor je borst, soms hoger, soms lager – die respect, status en intentie uitdrukt. Mijn buurman (deed ooit zaken in Chiang Mai) zei het treffend: “Eén verkeerde ‘wai’ en je plakt meteen het toeristenlabel op jezelf.” Thais kijken hier direct naar. De manier waarop je buigt zegt soms meer dan duizend woorden.
Niet overal in Azië werkt het ‘buigen’ hetzelfde trouwens. In Japan buigen mensen als een knikje; in Thailand gaat het om die gesloten handen en de juiste hoogte. Kortom, details maken hier het verschil — en dat voelt iedereen aan.
De meest voorkomende fouten – en hun effect
- De handen te hoog of te laag houden – bij een monnik hoort het hoger, bij een collega lager. Doe je dit fout, dan lijkt het of je of te veel afstand houdt, of juist niet genoeg respect toont.
- De ‘wai’ aan iemand die jonger is dan jij. Thais verwachten juist dat wie jonger of lager in hiërarchie is, als eerste groet. Andersom kan je onbehoorlijk overkomen.
- Smiles vergeten – klinkt gek, maar een serieuze of verveelde blik verraadt dat je het puur uit verplichting doet. Geen drama, maar de sfeer wordt daar niet beter van.
- Geeuwen of praten tijdens de ‘wai’. Moeilijk voor ochtendmensen zoals ik, maar probeer even bewust te zijn.
Zeker in toeristische gebieden knijpen mensen meestal een oogje dicht. Maar in dorpen (zoals in Isaan – mijn favoriete regio voor streetfood trouwens) merken ze alles.
Moet je bang zijn om het fout te doen?
Niet echt. De Thaise gastvrijheid is bijna legendarisch – ze weten dat je uit een ander land komt en fouten horen erbij. Maar… te vaak de plank misslaan, kan tot ongemakkelijke momenten leiden. Vrienden van mij werden ooit met een nerveus lachje begroet en een snelle omhelzing als ze hun ‘wai’ weer eens verkeerd deden. Grappig, maar op een zakelijke lunch misschien niet ideaal.
Soms twijfel ik trouwens – is het beter om gewoon te glimlachen dan een klungelige ‘wai’ half te doen? Mijn collega uit Utrecht zegt van wel, en misschien heeft hij gewoon gelijk. In Azië geldt: liever too modest than too much show.
Handige tips: zo doe je het wél goed
- Let op de handen: voor gewone groet vingers op borsthoogte, voor monnik hogere ‘wai’, bij ouderen liever niet lager dan kin.
- Wacht tot de ander begint, tenzij je duidelijk jonger bent.
- Kijk de ander even aan, glimlach erbij – dat wordt extra gewaardeerd.
- Geen haast – het is geen wedstrijd! Liever een rustiger ‘wai’ dan een nerveuze snelle.
- En als het allemaal te veel wordt – een echte Hollandse glimlach werkt verrassend vaak…
Geloof me, je hoeft niet bang te zijn voor boze blikken. Soms krijg je zelfs een compliment als je het probeert! Althans, zo zei mijn Airbnb-host in Chiang Mai dat. Misschien gewoon geluk? In ieder geval, probeer het met respect – en onthoud: iedereen vindt het belangrijk dat je je best doet, perfectie is optioneel.
Uiteindelijk, het draait allemaal om respect en oprechte intentie. Zelfs als je soms mistast – je hebt de glimlach al bijna in de pocket. Dus, wat doet u liever: risico nemen of veilig glimlachen? Deel gerust uw ervaringen hieronder, ben benieuwd of het u ooit is overkomen… of misschien heeft u de gouden tip?
