Stelt u zich eens voor: ergens op vrijdagmiddag, terwijl je in de file staat op de A2, schiet er een gigantisch stuk steen rakelings langs de aarde — dichterbij dan sommige van onze eigen communicatiesatellieten. Klinkt als een scene uit een dreigende film, toch? Maar het is gewoon realiteit. Recentelijk kopte nu.nl: “Ruimte-expert waarschuwt: deze asteroïde komt dichterbij dan satellieten”.
M’n buurman Jan — u kent hem wel, altijd met een telescoop op z’n balkon — had het er vorige week nog over in onze WhatsApp-groep. “Met zo’n vaart erlangs, moet je je afvragen: zijn die dingen nog wel te voorspellen?” Goed, ik heb het even voor u uitgezocht.
Hoe dichtbij is ‘dichtbij’ eigenlijk?
Laten we wat cijfers erbij pakken. Onze meest gebruikte communicatiesatellieten — denk aan Ziggo, Canal Digitaal, jawel, zelfs de oude schotel van je schoonouders — zweven op zo’n 35.786 kilometer hoogte, in de geostationaire baan. Maar de asteroïde waar het nu om gaat (officieel 2023 DZ2 — lekker catchy naam) zoeft binnenkort op ongeveer 28.000 kilometer langs ons bolletje.
Ter vergelijking: dat is dus onder het niveau van die geostationaire satellieten! Niet dat je straks een schim ziet vliegen terwijl je koffiezet, maar feit blijft: kosmisch gezien is dat echt “rakelings”.
Waar maken experts zich zorgen om?
- Onverwachte banen: Ondanks de moderne meetapparatuur zijn sommige asteroïden pas laat zichtbaar, vooral als ze “uit de richting van de zon” komen (dit blijft toch… verwarrend?).
- Satellietverkeer: Bijna elke dag lanceren we nieuwe satelitten — van Starlink tot universiteiten in Delft — het wordt steeds drukker daarboven.
- Onvoorspelbare effecten: Mocht een asteroïde ooit écht raak gaan (dat gebeurt gelukkig niet vaak), kunnen er regionaal flinke gevolgen zijn. Denk aan communicatie-uitval als satellieten geraakt worden — de NS-app die eruit knalt, of erger.
De ruimte-expert van het KNMI (ik wist eerlijk gezegd niet dat ze daar ook universums bestuderen…) geeft wel aan: “De kans dat deze specifieke asteroïde ons raakt is praktisch nul”. Maar helemaal geruststellend klinkt het dan weer niet — hoewel, misschien ben ik te dramatisch ingesteld. Wie weet geeft het u juist een beetje spanning in de dagelijkse kantoorroutine.
Moeten wij iets doen?
Laten we eerlijk zijn: de kans is klein dat u morgen een helm op moet als er weer een asteroïde z’n rondje maakt. Toch zijn er wel wat praktische dingen die ik, en m’n collega’s, doen ter geruststelling:
- Blijf globaal op de hoogte — ik volg zelf alerts van ESA en NASA op Twitter (nou ja… X, als dat tegenwoordig nog telt).
- Bedenk waar je belangrijkste documenten staan — voor het geval dat wél ooit een satelliet uitvalt en de cloud een week down gaat… een beetje paranoïde misschien, maar je weet het maar nooit.
- Praat er eens over aan de keukentafel: m’n moeder zei altijd, “Beter voorbereid dan verrast!”.
In ons kantoor werden vorige maand zelfs GIF’s gedeeld van asteroïde-onderscheppingen. Eén collega, altijd op dreef, vroeg zich af of je zo’n ding eigenlijk met paintball zou kunnen afleiden — voorlopig laat men dat maar aan de NASA over.
Hoe groter het heelal, hoe kleiner we ons voelen
We mogen soms mopperen op wind en regen, maar als je dit soort nieuws hoort… voel je ineens hoe kwetsbaar onze positie eigenlijk is. Toch geeft het een gek soort verbondenheid: wereldwijd volgen miljoenen mensen dit soort gebeurtenissen, praten we in apps en op werkplekken over hetzelfde stuk ruimtepuin. Op een rare manier is dat geruststellend, vindt u niet?
In het kort: voorlopig kunnen we gewoon onze week plannen zonder plotselinge meteorietregens. Maar even opletten als u naar de sterren kijkt — je weet maar nooit wat er langs komt suizen. En mocht u binnenkort een appje zien van “ruimtedreiging”… gewoon even doorlezen, wie weet is het de moeite waard.
Heeft u trouwens zelf wel eens iets gezien aan de nachtelijke hemel waarover u twijfelde? Laat gerust een berichtje achter — ben benieuwd of ik de enige ben die soms wat te vaak omhoog tuurt…
