Stel je even voor: je favoriete herinneringen, familiegeschiedenis en misschien zelfs je identiteit – allemaal vastgelegd in een onopvallend stukje kristal. Klinkt als sciencefiction? Recent onderzoek beweert het tegendeel. De discussie in onze groepsapp deze week ging nergens anders over: “Zou jij je DNA vast laten leggen in kristal?” Iedereen werd plots een expert in genen en laboratoria…
Waarom DNA in kristal opslaan ineens hot topic is
Je hebt vast wel iets gehoord over dat wetenschappers steeds creatiever worden in het bewaren van data. Op harde schijven, in de cloud – of zelfs in bacteriën. Maar kristal-DNA? Geloof het of niet, vorig jaar voerden TU Delft en een bedrijfje uit Eindhoven een experiment uit waarbij ze minieme hoeveelheden menselijk DNA in een synthetisch kristal stopten.
Het idee? Kristallen zijn extreem stabiel – denk aan diamanten die miljoenen jaren overleven onder de grond. Dus als je gevoelige informatie, zoals DNA, écht veilig wilt opslaan… waarom niet in zo’n supermateriaal? Mijn collega riep meteen: “Kunnen we dan straks Jurassic Park in het echt bouwen?” Nou ja, misschien iets minder Hollywood, maar wie weet wat er over een paar decennia mogelijk is.
Hoe werkt het eigenlijk?
- DNA-monsters worden genomen (meestal uit bloed of spuug – ja, familiefeestje krijgt ineens een andere lading)
- Vervolgens wordt het DNA op zo’n manier verwerkt dat het in minieme stukjes kristal past. In Eindhoven gebruiken ze bijvoorbeeld synthetisch saffier
- Ten slotte wordt het kristal gesteriliseerd en luchtdicht opgeslagen – in theorie kan dit duizenden jaren meegaan
Vorige maand sprak ik iemand van de TU die me vertelde dat er zelfs al bedrijven zijn die familie-DNA laten kristalliseren als alternatief voor een urn. Bizar idee misschien, maar ergens ook elegant?
Wat kun je ermee? Echte toepassingen – of toch kermisattractie?
Mijn buurvrouw (altijd op zoek naar nieuwe investeringen) ziet er wel brood in als unieke familie-erfstukken. Maar er zit meer achter:
- Medische geschiedenis bewaren: Over twintig jaar willen je (achter)kleinkinderen misschien weten welke gezondheidsrisico’s in de familie zitten.
- Digitale erfenissen: Geheime boodschappen, wachtwoorden, contracten – allemaal gecodeerd in DNA. Privacyproblemen krijg je er gratis bij.
- Kunstenaars & ontwerpers: Ik zag laatst op Dutch Design Week een project waar kunstenaars hun eigen DNA in glasblazerswerken stopten. Vond ik persoonlijk wat vergezocht, maar toch.
Zelf denk ik dat het vooral een kwestie is van “even wennen”. Net als bij crematie of familieportretten – eerst raar, dan ineens doodnormaal.
Zijn er nadelen? Ja, die zijn er zeker
Niet alles is rozengeur en maneschijn (denk aan Science Park-gesprekken na 23:00). Een paar twijfels:
- Draag je straks ongemerkt je hele genetische profiel bij je – wat als dat in verkeerde handen valt?
- Het is nog érg duur – een uitschuifbed van IKEA is betaalbaarder
- En: wie garandeert dat het over 200 jaar nog te lezen is? Dataformaten veranderen sneller dan je denkt
En ik vroeg me ook af: als je DNA in kristal stopt, ben je dan eigenlijk “eeuwig” aanwezig? Zit wat filosofisch in – hoewel, misschien ben ik niet zo spiritueel als m’n moeder…
Kortom, wat doet dit nou met de wereld?
Over vijf jaar weten we misschien meer. Maar wat nu al duidelijk is: DNA in kristal laat ons anders nadenken over identiteit, privacy en herinneringen. Of het allemaal utopie of gewoon gekkigheid is – geen idee. Maar het is in elk geval een onderwerp om in de gaten te houden.
Benieuwd wat jullie ervan vinden — zou jij je DNA in een kristal laten opslaan? Zet je mening in de reacties! Of stuur het artikel door naar die ene tech-freak in je vriendengroep. In ieder geval: tot in het volgende tijdperk…
