Wist je dat zelfs in een overvol huis je rust kunt creëren — zonder alles richting kringloop te sjouwen? Terwijl minimalisme in Nederland vaak betekent: ‘weggooien wat je niet gebruikt sinds 2018’, gaan Japanners daar net iets slimmer mee om. De afgelopen weken liep ik ook vast in die opruimstress. Maar toen stuitte ik op een Japanse methode die veel praktischer voelt… en eerlijk, makkelijker vol te houden.
Opruimen in plaats van wegdoen: wat is die Japanse aanpak?
Japan kent een eeuwenoude traditie van less is more, maar niet per se in de zin van alles wegmikken. Neem bijvoorbeeld Danshari — een filosofie die draait om bewust omgaan met spullen, en dat is toch anders dan de bekende Marie Kondo-methodiek. Bij Danshari hoef je niet per se ‘joy sparken’ te voelen om iets te houden. Sterker nog, het draait om een soort balans vinden: niet leven in een magazijn, maar ook niet in een showroom waar niks van jezelf mag zijn.
Bovendien: iedereen kent wel zo iemand die álles bewaart ‘voor het geval dat’ (in mijn familie heet dat gewoon “op z’n Rotterdam”). Volgens Danshari is het prima als je die drang voelt. Je spullen hoeven niet perfect geordend of tot het absolute minimum gereduceerd te worden. Mooi toch?
Stress van opruimen — herkenbaar?
Op de redactie werd laatst druk gediscussieerd: geeft opruimen nou rust, of juist stress? Ik merk zelf: als ik drastisch ga ontspullen word ik alleen maar chagrijnig. Zo’n weekend lang alles uitzoeken — en dan lig je ’s avonds in een prullenbak van je eigen keuzes. Blijkbaar heb ik toch een zwak voor die rare souvenirs die ik “ooit nog nodig heb”. Misschien herken je het: zelfs die oude Verkade-blikjes van oma krijgen een plek… hoewel, wie gebruikt er eigenlijk blikken voor meel?
Praktische stappen: hoe werkt het dan?
Volgens de Danshari-methode (en wat ik van mijn Japanse collega hoorde), kun je als volgt beginnen:
- Bepaal een zone. Kies niet meteen je hele huis — begin met bijvoorbeeld een la of je wastafel.
- Haal alles eruit. En ja, íedereen vergeet altijd dat rare elastiekje achterin.
- Sorteer niet op houden/wegdoen, maar op nut en gevoel. Dat betekent: wat gebruik je echt regelmatig, en wat geeft een fijn of geruststellend gevoel? Die mogen terug.
- Alles waar je over twijfelt? Even apart. Niet meteen wegdoen — gewoon een doosje erin (noem het gerust ’twijfeldoos’, zo deden ze dat bij mijn ouders thuis altijd).
- Herhaal het proces. Meestal merk je na een paar weken vanzelf: die twijfelspullen mis je óf helemaal niet, óf ze blijken toch lekker te zijn als extra back-up.
En heel belangrijk: neem pauzes. Volgens een artikel dat ik deze maand las op een Japanse lifestyle-site, draait rust creëren ook om niet alles in een keer op te lossen. Dat is misschien wel het meest nuchtere advies: in plaats van drie dagen buffelen, houd je je stress blijkbaar beter onder controle door elke dag een kleine stap te zetten. Je hoeft niet perfect te zijn — dat zegt zelfs m’n buurvrouw uit Den Haag, die sowieso altijd het leukste huis heeft zonder ooit te ontspullen tot het bot.
Stress weg, spullen blijven (maar anders)
Wat levert het op? Eigenlijk vooral minder schuldgevoelens. Geen bakken stress omdat je dingen mogelijk te vroeg hebt weggedaan. En: je ontdekt vanzelf wat echt bij je past. Zelf vond ik laatst, verstopt achter de voorraadkast, een oude kom van Blokker waar toevallig net mijn favoriete noodles in pasten. Had ik ’m weggedaan, zat ik nu uit een soepkop te eten — misschien een detail, maar wel een prettig detail.
Dus: bij stress, probeer niet meteen alles weg te gooien. Geef jezelf — en je spullen — de tijd voor een tweede ronde. Misschien helpt het niet voor iedereen, hoewel ik inmiddels behoorlijk overtuigd ben van deze aanpak. In ieder geval hoef je niet te kiezen tussen wonen in een showroom of een magazijn. En dat is dus precies het punt…
Wat vind jij van deze Japanse manier?
Misschien heb je zelf zo’n twijfeldoos, of ken je een totaal andere aanpak. Deel het gerust in de comments, of stuur ’t door naar iemand die geen afscheid kan nemen van hun oude mokken (we kennen allemaal wel zo iemand, toch?).
