Er is iets opvallends aan de hand: Nederlanders staan wereldwijd bekend als gastvrij, direct én lekker nuchter, maar aan de eettafel in het buitenland gaat er opvallend vaak iets mis. Misschien heb je het zelf meegemaakt—een Spaanse vriendin die ineens stil werd, of een Italiaan die je nét iets te kritisch aankeek toen je op het punt stond om kaas over je pasta met zeevruchten te strooien. In ieder geval: eten verbindt, maar we maken toch dezelfde fout. Wat gaat er toch mis?
De cultuurklem: directheid vs. beleefdheid
Op internationale diners valt het me steeds op—wij Nederlanders zijn gewend snel ter zake te komen. Even wachten met eten tot iedereen z’n bord heeft? Ach ja, dat doen we thuis meestal ook niet, toch? Maar in heel veel landen is dat precies het punt: je mag gewoon écht pas beginnen als iedereen een bord heeft. Mijn collega uit Frankrijk vertelde vorige maand nog hoe verbaasd ze was dat Nederlanders nauwelijks wachten. “Bij ons een kleine daad van respect,” zei ze.
- Te snel beginnen met eten—deze zie je het meest. Wachten loont eigenlijk altijd
- Alles zelf opscheppen en meteen delen zonder te vragen
- Te direct complimenteren (“Deze soep is wel heel zout…”)
- Vergeten een kleine blijk van dank te geven na het eten
Handen op tafel – of juist niet?
Een klassieker, hoorde ik laatst in ons kantoor in Amsterdam-Zuidoost: in Frankrijk, België en Spanje wordt het netjes gevonden als je handen zichtbaar op tafel liggen—maar nóóit je ellebogen. In Italië vindt men weer dat je de handen op tafel houdt, maar dat je best met je brood mag dippen (als het maar subtiel blijft). Wij? Nederlanders zitten soms met hun handen op schoot, wat als afstandelijk kan overkomen. Wist ik eerst ook niet, eerlijk gezegd—en misschien is dat wel precies het probleem…
Pasta, stokbrood en andere valkuilen
Hier wordt het pas echt boeiend. Drie maanden terug zat ik in een klein familierestaurantje in Napels. Bestel je pasta met zeevruchten, hoor: geen kaas daarover! En in Frankrijk is stokbrood niet zomaar een bijgerecht, maar een traditie—het wordt soms zelfs direct op tafel gelegd, niet op een bordje. Mijn buurvrouw uit Bretagne zei altijd dat er meer regels zijn over brood dan over wijn. Klopt misschien ook wel.
- Pasta met lepel eten? In Italië alleen voor kinderen…
- Chopsticks rechtop in de rijst steken—slecht teken in Japan
- Te veel saus op je bord laten liggen = geen respect voor de kok
Wat kun je wél doen? Praktische tips
Goed, wat werkt dan wel—zeker als je morgen naar een internationaal etentje moet? Dit helpt mij inmiddels:
- Let op tafeldynamiek: begin niet als eerste en kijk hoe anderen zich gedragen
- Vraag gerust: “Wat is hier gebruikelijk?” wordt vaker gewaardeerd dan je denkt
- Kleine complimenten, geen negatieve oordelen (ook als die pasta écht gaar gekookt is)
- Bied altijd hulp aan: tafel dekken, afruimen, wijn inschenken—ook als je afgewezen wordt
Overigens—niet elk land is even streng. In Griekenland bijvoorbeeld? Zolang je eet, is het goed; zolang je geniet, nog beter. Dus misschien is het allemaal ook wel iets genuanceerder dan de boeken het doen lijken.
In het kort… (en ja, misschien vergis ik me)
Wat mij betreft komt het hierop neer: de grootste fout die Nederlanders maken is denken dat ‘gewoon doen’ altijd voldoende is, ook in het buitenland. Soms werkt dat, soms levert het een ongemakkelijke stilte op. Maar goed—zonder fouten geen verhalen, toch?
herken je deze blunders of heb je zelf weleens op je vingers getikt gevoeld aan een buitenlandse tafel? Laat het weten in de reacties. Of gooi dit artikel in de groepsapp—dan gaan we allemaal een stukje minder ongemakkelijk het volgende diner in. In ieder geval… eet smakelijk!
