Stel je voor: je fiets zuchtend door regenachtig Amsterdam, je denkt aan werk, de Jumbo is alweer uitverkocht — en tóch trek je een glimlach. Waarom eigenlijk? Ik besloot het uit te proberen. Drie weken lang elke dag bewust glimlachen. Niet omdat ik een boekje volgde, maar gewoon omdat ik benieuwd was wat er zou veranderen. het resultaat? Tja, het was anders dan ik dacht…
Waarom zou je überhaupt glimlachen als het niet uitkomt?
Bijna iedereen kent dat advies: “Glimlach gewoon, dan voel je je vanzelf beter.” Klinkt soms net iets te makkelijk, toch? Mijn buurvrouw – de eeuwige optimist – zweert erbij. “Zelfs als die tram voor je neus wegrijdt of de Albert Heijn bonus alweer voorbij is…” Maar is dat niet gewoon nep-positiviteit?
Wetenschappers van Utrecht tot Harvard zeggen trouwens iets vergelijkbaars: glimlachen activeert bepaalde spieren, waardoor je brein denkt dat je blij bent. Of het wat oplevert? Daar was ik de afgelopen weken dus achter gekomen. Nou ja, volgens mij werkt het niet voor iedereen, maar daar straks meer over.
De eerste dagen: voelt awkward, maar oké
Eerlijk: de eerste paar dagen was het eigenlijk vooral ongemakkelijk. In de rij bij de Hema een glimlach opzetten, terwijl ik dacht aan dossiers die thuis liggen… best gek gevoel. En m’n collega keek me aan van: “Gaat het wel?” In de groepsapp grapten ze: “Hij lacht vast om z’n cryptoportefeuille” (daar lach ik dus echt niet om, want laten we eerlijk zijn… die is even leeg als m’n voorraad stroopwafels na een etentje).
Nadat de routine erin kwam: kleine, onverwachte veranderingen
- Ik kreeg écht vaker een glimlach terug — zelfs van die strenge caissière bij de Lidl. Misschien wel toeval?
- Mensen in de metro begonnen makkelijker gesprekken. Iemand vroeg waarvan ik zo vrolijk werd, ik zei: “Gewoon, het weer!” Wat niet helemaal waar was…
- Merkte na ongeveer een week dat de ochtendstress rond 8:15 uur iets milder voelde. Misschien omdat ik minder fronste. Of verbeeldde ik het me?
Het effect op een sombere dag
Op één vrijdag — typisch zo’n dag dat niets loopt: file, verloren OV-chipkaart, m’n geliefde lunchplek op de Haarlemmerdijk was dicht — probeerde ik toch te glimlachen. Moest mezelf er echt toe zetten. Wonderlijk genoeg leek de dag sneller voorbij te kruipen. Mijn moeder belde zelfs: “Je klinkt opgewekt, is er iets?” Tja, misschien werkt het dus stiekem wel, ook als je hoofd het niet wil.
Zijn er ook nadelen?
Laat ik eerlijk zijn — er ontstond soms ruis. Een paar mensen zeiden eerlijk: “Je lacht wel veel de laatste tijd, gaat het wel écht goed?” Sommigen vinden het zelfs irritant. Laten we wel wezen: in Nederland houden we van ‘gewoon doen’. Maar ik merkte: als je intentie oprecht is (en dat is best belangrijk), dan werkt het vaker positief dan nep.
Praktische tips — als je het zelf wilt proberen
- Begin klein: glimlach in je eentje in de spiegel (ik weet het, beetje ongemakkelijk — maar het went).
- Doe het vooral in stressmomenten — ochtendspits, koffielijn op je werk.
- Kies ‘jouw’ momenten: niet tijdens een pittige discussie met je baas, dat wordt gek.
- Check bij jezelf: voelt het oké of fake? Gun jezelf eerlijkheid, niks moet.
Dus… heeft het zin?
Na drie weken? Voor mij zeker wel wat effect. Mijn energie voelde anders. Geen wondermiddel, maar het maakte mijn dagen net iets lichter. maar misschien had ik gewoon geluk met het lenteweer — ik twijfel altijd een beetje bij dit soort tests. Toch zou ik zeggen: geef het gewoon een kans. Wie weet werkt het bij jou heel anders, of levert het rare gesprekken op met wildvreemden in de tram.
In ieder geval — ik blijf het voorlopig doen. En als je ideeën hebt of het ook geprobeerd hebt: deel het vooral in de comments, vind ik leuk! In de tussentijd, glimlach eens naar die chagrijnige barista bij je favoriete koffietentje. Je weet maar nooit wat er gebeurt…
